حضرت حسین بن علی- علیه السلام- در شب عاشورا یک جور سخن گفت و در روزعاشورا یک جور؛ شب برای پس زدن نااهل ها و روز برای جذب اندرونیانی بود که از بد روزگار و بد خودشان به خودشان، آن بیرون در لشکر عمر سعد ایستاده بودن، اندرونیانی که به ظاهر بیرونی بودند.
شب عاشورا، سخن از «نمی خواهم، احتیاج ندارم، بروید، بیعتم را برداشتم» بود؛ روز عاشورا می گوید، بیایید به من کمک کنید، آیا یاوری و مددکاری هست؟ هل من ناصر ینصرنی؟
شب صحبت می کند تا مبادا خبیثی دربین طیبّها باشد و روز سخن می گوید تا مبادا طیّبی دربین خبیث ها مانده باشد. شب، غربال می کند تا فقط صالحان بمانند وروز غربال می کند تا فقط اشقیا در مقابل اوایستاده باشند
